Cam Kırığı Diye Yazılır

Cam kırığı gibi yazılır

İnsan gibi görünür

Gözyaşı döker

Un ufak olur

Ya da

Paramparça.

Kanlı canlı görünür,

Aslında

Cam gibi kırılgandır.

Cam kırığı diye yazılır

Can kırığı olarak okunur

Cam kırığı diye okunur

Aslında

Kalp kırılmasıdır o.

Yok

Üç tane bazıları vardır.

Bunların ikisi;

Bizden almadıkları dertleri terk etmiyorlar, “Nasıl iyi mi böyle travmalı yaşamak?”

Diye sormak istedim bazılarına, bazılarına ise bununla beraber çok daha fazla şey sormak isterdim… 

Bazıları var gibi görünüp aslında yok, bazıları ise hiç yok.

Bazıları gölge, bazıları hiçlik.

“Yoklukları” ile sınandığımız insanlar yok olma gerçekliği ile yüzleşebilirlerdi. 

Eğer travmaları ile yüzleşmeyi bilselerdi…

Bazıları yüzleşmek ne demek onu bilmiyor, bazıları yüzleşmek ne demek bilip yüzleşmiyor.

Dertlerini bizden almadığını bilen üçüncü bazıları sonsuz huzur sizinle olsun…

Üçüncü bazıları varlıklarını sonsuza dek yaşatırlar yani onlar ölümsüzdür.

Diğer iki grup bazılarının varlıkları şu şekildedir; yokluk, yoklu, yokl, yok, yo, y,  .

Acı Paradan Büyüktür

Maddi gücünüz sınırlı ise acınız da sınırlıdır. Manevi gücünüz sınırlı ise acınız sınırsızdır. Acı ile para doğru orantılı, acı ile “manevi güç” ters orantılıdır. 

Maddi gücün adı para olur/olabilir hatta oldu. Manevi güç… Bir ad koyamıyorum. Bir sürü adı var aslında. Yapabilirsin, hadi, destek, motivasyon, aslansın kaplansın sen yaparsın, aferin, bravo, tebrik ederim, helal; kadar çok ad alabilirken bazen varlığından bi haber yaşanan, ne olduğu bilinmeyen, ilk kez duyulmuşçasına garipsenen ve hatta küçümsenen bir şey, önemsiz bir şey olabiliyor manevi güç… Bilinmemesi olabilir de diyemiyorum ki herkes ufak bir onay, minik bir sırt sıvazlanmasını ister… İlk kez böyle o da olabilir bu da olabilir diyemediğim noktadayım. Hayır değilim. Uzun zamandır böyleyim. Kendimi tebrik ediyorum. Bunu yapabilirdim ve yaptım. Biricik kendim.

Hayal kırıklığı yaratanların arkada bıraktığı ise acı dağ gibi bir motivasyon kaynağına dönüşür.

Teşekkürler hayat.

Yeni Biri Aynı Eski Hatalar (New Person Same Old Mistakes)

 Havada rüzgar yerine en güzel şarkılar var. Tüm derdim tüm kederim en keyifli en heyecan verici danslara dönüşüyor. İnsanların attığı her adım çiçeğe, çimene ve ağaca dönüşüyor. Görmüyor musun? İnsanların bir gülüşü, eskimiş derilerini üzerinden atıp yeni, en iyi ve en güzel derilerine kavuşturuyor. Kahkahaları yer çekimini yok edip istediği yüksekliğe uçmasını sağlıyor. Bir bakıyorsun ki kahkaha atanların kanatları ortaya çıkıyor. Ben aşık oldum onların düşüncesi umrumda değil. Ben bunları görüyorum.

Tüm bunları yalnız ben fark etmişim gibi davranıyorlar. Onlar benim baktığım açıdan göremiyorlar. Ben aşık oldum onların düşünceleriyle ya da tüm bunların sahte oluşuyla ilgilenmiyorum.

Her şeyi denedim. Sevdiğim, sevmediğim her şeyi. En iyi ben oldum. Yeni bir ben oldum. Ben aşık oldum.

Tüm bunlar yalan da olsa ben bu yalanlara inanıyorum. Bu sahtelik benim gerçeğim. Kahkahaların kanat çıkarması benim gerçeğim. Uçtuğum benim gerçeğim. Artık çok geç, ben aşık oldum.

Hep beklediğim duygu buydu. Şimdi tüm bunlar gerçek değil diyemezler. Bunlar gerçek ben bunları hissediyorum ve görüyorum. Bu hisle yaşamak, onunla olmak istiyorum. Yalan ya da yanlış olsun. Bu yoldan gitmek istiyorum.

Ben uçuyorum ve artık düşmek istemiyorum. Her zaman dibi göremem. Artık yükseklerdeyim. Artık ağlamak istemiyorum.

Bilmediğim yolları söylemişler de ben duymamışım gibi davranıyorlar. Söylemediler, ben şimdi bu yoldan gidiyorum. O olmalı ben hep onu bekliyordum. Yerine başkasını koyamam ya da başka bir yoldan gidemem. Onu gözden kaybetmeden bir an önce yakalamak istiyorum. Duramam.

Hayır, ben yepyeni bir insan oldum. Eski hatalarımı yapmıyorum, yapmayacağım. Hayır, ben hayallerimin peşinden gideceğim. Hayır, yanlış da olsa onun peşinden gideceğim. Hayır, ben çok iyi ve çok mutlu hissediyorum.

...

Yağmur yağıyor. Yeryüzünde biri ya da birileri ağlarsa bir yere ya da bir yerlere yağmur yağarmış.

Kabul etmek zor oldu. Savunduğum her şey yanlışlandı. Hayal kırıklığına uğradılar. Ben de uğradım. Durmam gereken doğru yeri bilmiyordum. Oysa o da ''Ben tehlikeliyim, benden uzak dur.'' demişti. Tıpkı onların söylediği gibi; benim pişmanlıklarım onunsa şeytanları vardı.

Yanlış da olsa peşinden gitmeye hakkım vardı. Çünkü artık hata yapmayacağımı düşünüyordum. 

Gerçeği görecek kabiliyetin yok demişlerdi. Herkesin hikayesi gibi bir hikayeydi bu da. Çok da farklı değildi. Herkes gibi aynı eski hatalarımı yaptım. Herkes gibi sevdim, düştüm, sinirlendim, üzdüm, üzüldüm ve ayağa kalktım.

İnsanlar sadece yürüyormuş. Ne bahçe ne orman yapıyorlarmış. İnsanlar sadece tebessüm ediyormuş. Kimse ne yeniden doğuyor ne de değişiyormuş. Rüzgar sadece coğrafi bir olaymış. Ben şarkılara benzetmişim tınısını.

Mutsuzsan adı sadece mutsuzluk, mutluysan adı sadece mutlulukmuş. Hayat ikisini de kabul ediyormuş. Yer çekimi sahiden varmış ve kimse uçmuyormuş. Kanatlarsa yalnızca meleklerde olurmuş.

Kahkaha atınca kanatlarımın çıktığını ve uçtuğumu düşünmeye devam edeceğim. Melek olmak istemiyorum yalnızca kahkaha atmak istiyorum.

Şimdi... Yine, yeni bir insan oldum...

Aylak

Kurtulamıyor bazen insan kaçmak istediği şeylerden. Bazen? Hastalıklı bir ruh hiç kurtulamıyor. Bazen değil.

Adını koyamadığı travmalarından uzaklaşıp olmak istediği yerlere yaklaşmaya çalışırken travmaları sırtından asılır ve kendine çekmeye çalışır. Onlardan kaçmaya çalıştıkça sendeler, düşer. 

Kendine dönmek istiyor belki sadece… Varmak istediği yerlerden, yollardan ve yanında olmak istediklerinden bile vazgeçer kendi için. Yine de beceremez.

Yaşama tutunmak için denediği her yol dönmek istemediği travma yollarına çıkar. Aynı nefes darlıklarını, boşlukları, boş umutları ve baş ağrılarını yeniden yaşar.

Her yanılgısında, hayal kırıklığında nasıl iyileşeceğini yeniden sorgular, bilemez ve başa döner. Bu döngüden hiç çıkamayacakmış gibi hisseder ve yine boşluğa düşer.

“Olmuyordu. Huzurunu yaşadığı günde bulamayan insana kurtuluş yoktu.” (Aylak Adam)

Kintsugi Hatlarında Yaşam

Yüzüme bakın. Belki herkes belki sadece bakmasını istediklerim. Mutsuzluğum ve umutsuzluğum yüzüme yansımış mı?

Gözyaşlarımla yıkadığım yüzümde su damlaları kalmış mı?

Yüzümü gözümü silmek için bir havlum yoktu.

“Gözyaşını sakla.” diyeceklerdi neredeyse. Ödüm patlıyordu. Neyse ki onlar yani gözyaşlarım özgürlüğüne kavuştular. Yolları kintsugiden geçmiş. Yüzümde o hatları görüyorum. Zaten bir şeyler kırılıp dökülmeden ya da kaybedilmeden kıymeti bilinmiyor ya da yola çıkmadan yolda başımıza ne geleceği.

Gözyaşımın çizdiği yollarda bir 2 milyar saniye sürüyorum. Yol altınlı…

Korkuttular beni. Ağlattılar. Susturdular. Durdurdular. Korumadılar ve sevmediler. E kıymet zaten bilmez böyleleri…

Nasıl tarif edilir ki… Yalnızlığım ve kimsesizliğim nasıl tarif edilir? Tarif mi etmek gerekiyor yoksa tamir mi? Bilmiyorum. Tamir tariften daha kolay geliyor.

Gözyaşımla yastığımı ıslattım ve bir an durakladım. “Evet ağladım ben.” dedim. Edebiyata gerek var mı? Ağladım işte. Salya sümükle edebiyat yapmak istemedim. Ağzımdan süslü sözler de çıkmıyor. Sonra bir tek ben ağlamıyorum ki diyip yazdıklarımın üzerini karalıyorum. Sonra tekrar yazıyorum herkesin sesi olmak gibi bir cüretkarlık geçiyor içimden.

 

Size daha önce bir tiradımda anlatmıştım. Körelmekten, kötüleşmekten korktuğumu bağırmıştım. Beni kimse duymadı. Sustum ancak yine duymadılar.

Köreliyorum.

Tüm iyiliklerim ve güzelliklerim soluyor. Tüm muhteşemliğim bu yabanlıkta katledildi. Beni bu şekilde törpüleyenler neyi hak ediyor? Onların ne hak ettiği beni bağlamalı mı? Ben neyi hak ediyorum? Ben nasıl çıkarım bu yozlaşmışlıktan? 

Bıraktım kendimi. Siz sakın yapmayın. Ben yaptım çünkü artık titrek ayaklarım tutmuyor. Nefesim daralıyor. Boşluğun karşısında bile zangır zangır titreyen bedenimin acizliği ile yükselişim, yeniden doğuşum… Ne zaman? Ayağa kalkmam gerekiyor…

Çırpındıkça tüysüz kaldım. Çıplak, yalınayak ve güçsüz kanatlarımla duruyorum yalnızca.

Teslim oldum.

Küçük mavi noktada toprağa karışmak için can atıyorum artık.

Kayboldum. Kaybettiler beni. Beni benim içimdeki yangında erittiler. Beni yine benimle dövdüler. Bu halde ben parçalanması zor bir metalle tasvir olmuş oldum. Paramparça ettiler beni diyemiyorum. Erittiler. Formumla oynadılar. Yendiler mi? Şimdilik bilemeyiz. Hikâyenin sonunu beklemek, okumak ya da yazmak gerekecek.

MONOLOG

 Bu gece acının içinden geçelim. O çok içimizden geçti artık sıra bizde. Belki bazı ruh sağlıkçılarından duydunuz bunu. Bir de ben söyleyeyim. Sonuçta duyulmayan sesler koymuşum buranın adını. Belki duyarlar diye... Seslerin, sözlerin, bağırtıların belki de böğürtülerin duyulmadığı, duyulmayan sesler diye bir yer var kafamın içinde. Onları susturmak için kaçamaklar yapıyorum bazen.

Olmayanlar, kırıp dökenler, kırıp döktüklerimiz.
Bir bir ayağımıza takılanlar, yakışanlar ya da yapışanlar veya ayağımızdan ışık hızıyla kaçanlar. Tabii bir de ışık hızıyla kaçtıklarımız var. Hayattaki yerimiz belki de budur, bizim kırdıklarımızla bizi kıranlar arasında bir yerde tükettiğimiz nefese yaşamak diyoruzdur.

Nerede beni var eden hür mü hür düşüncelerim? Baksana, hayat sanki benim için düşünüyor. Hayat bana satranç taşı muamelesi yapıyor. Tek avantajım hangi taş olduğumu bilmek olabilir. Yine de tüm kontrol bizi oynatan hayatta.

Nasıl geçiliyormuş bu acı denen meretin içinden. Hüngür hüngür ağlayarak mı? Cansız nesneleri paramparça ederek mi? Başkasının canını yakarak mı? Bence izin vererek. Vücuttaki tüm sistemlerin, sistemli bir şekilde, zangır zangır titremesine, ağrımasına izin vererek… Benim tasvirim budur. Ne oldu şimdi sistem çöktü mü? Çökmesine izin vermeliyim acının içinden geçmek istiyorsam. Bilinçli ya da bilinçsizce, böyle olmasına insanlar izin veremiyor. İnsanların bir kısmı sonuç olarak yaralı. Kaçıyor acısından, kaçıyor kendisinden... Ah, ne çok isterdim acıyı sadece dilimle tatmayı… Ama biliyorum ki acı da tatlı da lazım... İster bedende olsun ister ruhta, şekerin de bir yeri var acı biberinde. 

Bu gece olağanüstü bir gece ve ben kendimi acının kollarına bırakıyorum. İyi geceler.
…
Dün gece acının içinden geçerken (henüz orada kalmış olabilirim, biraz zaman alıyor) göz kapaklarıma bir ağırlık çökmüş. Gözlerim sanki ağlamaktan minicik kalmış. Sanki çok uyumaktan ya da az uyumaktan kaynaklı bir yok oluş var, gözlerimde. Dipnot: Hiç ağlamadım dün gece. Ayrıca mışıl mışıl uyudum, acının içinden geçerken. Demek acının kolları ana kucağı gibi rahatmış, güzel uyudum.

Bir dönem, sanki ömrümün bir yerinden sonra hiç acı çekmeyecekmişçesine bazı hüzünleri tadarken yüklü bir miktar ağladım ve artık acı eşiğimi aşmayan bir durumda ağlayamıyorum. Üzülüyorum, dertleniyorum, suratım düşüyor ama ağlayamıyorum. Acıdan geçerken bu yüzden ağlayamamış olabilir miyim? Ben üzüldüğümde yatağım keder kokuyor, kazağım hüzün, saçlarım hıçkıra hıçkıra ağlıyor. Sonra… Sıcak bir duşla ya da yağmurda ıslanarak temizleniyorum, tüm koku ve gürültü kirliliğinden. Hoş bir manzara görüp, en sevdiğim kokuyu, kahkahaları, neşeli sözleri duyuş ve kapanış.

Neyse ne diyordum ben… Görüntüm enkaz gibi olmasına rağmen yemeğimi yedim, kitap okudum, bitki çayımı içtim… Yalnızca dans edemedim, enkazken sabah rutin dansı olmuyormuş, bilginize… Sabah dansı çok önemlidir benim için. Bir daha acının labirentinde kaybolmayı düşünürsem dans edememeyi göze almam gerekecek.

Akşamüzeri, modern zamanların modalarından, kendi kendinin sıfatını çekme (öz çekim) olayına giriştim. Saçlarım bir hoş gelmişti gözüme ve ben tebessümlü bir fotoğraf patlattım. Çektiğim fotoğrafta kendime inceden acır gibi oldum. Yüzüme hayal kırıklıklarım saplanmıştı. Şaşkınlıkla bilumum ağıtsal, melankolik düşüncelerden geçtim. Biraz daha kendime acıyan cümleler kurmak isterdim ama vücudum artık uyumam gerektiğine dair sinyaller veriyor. İyi geceler.

…

Günaydın. Bana ne olduğunu sormayın. Bana ne hissettiğimi sorun. Acın kaç derece, derdin kaç kilo diye sorun. Ölçüm ne işe yarar? Acıların değersiz olduğu bu yeryüzünde ‘’acı ölçmek’’ belki bir değer kazandırır… Bir de acı ölçer ve acı birimi lazım olacak bu durumda. Bana nasılsın diye sorun ama ne olduğunu sormayın. Bu hikâye biraz herkesinki gibi aynı, biraz herkesinki gibi eşsiz.

Şaşkın

Kat kat giyinmiş ama üşür.

Neden?

Sevgisizlikten, bıkkınlıktan,

Yorgunluktan, çaresizlikten

Ve kimsesizlikten.

Bir süre daha üşüyecek.

Farkında.

Sıcaklık yolda

Ama mesafe bir hayli uzak.

Bu ne ahvaldir?

Cehennemden çıkmaya çalışırken üşümek...

Cennete varmaya çalışırken düşmek...

Bir tezatın içine düşmüş

Ve kimse farkına varmamış.

Çalışır durur,

Yürür durur,

Yorulur durur

Ve sever durur...

Aslında sadece durur.

Oldukça durağandır.

Daha önce hiç;

Çalışmamış, yürümemiş,

yorulmamış, sevmemiş

Ve hiç sevilmemiş gibi

Durağandır.

Gibiler kovalar durur onu.

Kaçtıkça yakalanır gibilere.

Hiç sahicisi kovalamadı.

Gibisi, sahtesi hep var.

Sahicisi hiç yok.

Ne ismin ne cismin ne ahvalin.

İki Şehrin Hikayesi

... Kederli kederli yükseldi güneş; güneş ışıklarının vurduğu hiçbir şey, yüreğindeki iyi niyeti ve sahip olduğu yetenekleri doğru kullanma becerisinden yoksun, kendi iyiliği ve mutluluğuna zerre kadar yararı olmayan, kendi çürüyüşünün farkında olduğu halde bu çürümenin onu yiyip bitirmesine izin veren bu adam kadar kederli olamazdı. ...

Sydney Carton’a

Güneşin doğuşu bile

Kederine ışık olmadı

Merhem olmadı.

 

Güneşin doğuşu bile

Onu kurtaramadı

Buhranından.

 

Güneş bile

Kedere bulandı.

Bir yasla bir ağıtla

Doğdu tandan. 

Gökyüzü Dünya'dan Uzaktır

Ben galiba Dünya’dan uzak bir yer buldum. Gökyüzü. Evet, dünyadan uzak olabilir. Düşünürken kendisi gibi temiz ve berrak düşündürebildiği için bence Dünya'dan uzaktır. Dünya’yı da kendi haline bıraksak belki o da temiz ve berrak olabilir gökyüzü gibi.

Bazen içten içe Dünya’dan uzak bir yerlere gitmek istiyoruz. Oysa bir süreliğine dünya da bizim evimiz değil mi? Elimizde hâlihazırda bulunduğu için kıymetsiz galiba. Âdemoğlunun kendi kişisel tarihinde aşması gereken sorunlarından biri olabilir kıymet bilmemek.

İçtiğimiz suyun, yediğimiz meyvenin, ısındığımız güneşin, ıslandığımız yağmurun, tarifsiz bir büyüyle yağarken büyüsüne kapıldığımız karın ve daha birçok şeyin kıymetini bilemedik galiba. Tüm bunların ve daha nice değerini göz ardı ettiğimiz şeylere paha biçilmezken yazı severim, kışı sevmem vb. hülyalara kaptırdık kendimizi ve dört mevsime değer biçtik. Ben artık tüm mevsimleri seviyorum. Üşümeyi de terlemeyi de seviyorum. Dünya’da var olmanın tadını anlayamadık bizler sanki. Tabii anlamak zahmetli iştir.

Dünya’dan uzak bir yer ararken ben gökyüzünü buldum. Belki Dünya’dan değil de kendimizden uzak bir yer arıyoruzdur. Dünya’da iken bulamadığımız kendimizi aradığımız o uzak yerlerde bulabiliriz gökyüzüne bakınca. Gökyüzü dünyadan çok uzaktır. Dünya’da iken içimizdeki gizli bahçeyi göremiyoruz sanırım. Kendini bulmak için önce kaybolmak gerekir denir ya belki gökyüzünde kendimizi bulabiliriz. Neden olmasın.

Gökyüzündeki Ütopya

Düşlerde yaşadılar

Yoluna ay ışığı düşen

Herkesle buluştular.

Yol ile gökyüzü arası

Bir ütopyadaydılar.

Yol yer çekimsizdi.

Bir gökyüzü vardı

Buluttan dostları olan

Bir gökyüzü vardı

Bereketli yağmurlar veren

Bir gökyüzü vardı

İçlerini döküp saçtıkları

Bir gökyüzü vardı

Ağlayıp güldükleri

Bir gökyüzü vardı

İstedikleri resmi çizdikleri

Bir gökyüzü vardı

Gönüllerince çocuklaştıkları

Bir gökyüzü vardı

İstedikleri dansı ettikleri

Bir gökyüzü vardı

Utanmadan ağladıkları

Bir gökyüzü vardı

Türkülerini söyledikleri

Bir gökyüzü vardı

Yeterince

Konuştukları

Sustukları

Düşündükleri

Dinledikleri

Anladıkları...

Tanımadı kimse onları

Gökyüzünden başka.